HART op reis – Namibië (10) – Richtersveld

21 oktober

De dagen verlopen volgens een vast schema. We staan rond zes uur op, douchen en ontbijten, klappen de boel in en vertrekken rond acht uur. De vroege uren zijn het beste, in de middag is het te heet om iets te ondernemen. Rond tien uur ’s avonds liggen we meestal al op bed.

Deze ochtend beginnen we met de ontdekking dat Ad zijn nieuwe band bij de verkeerde garage heeft gekocht. Niet bij het opgegeven adres van het verhuurbedrijf. In de receptie probeer ik een mailtje te sturen met de nodige info en de belofte meer te melden zodra we een betere internetverbinding hebben.

We vervolgen onze rit door het Tirasgebergte richting Rosh Pinah en blijven ooh en aah roepen over wat we allemaal tegenkomen. Het wordt bijna vervelend om te melden, maar we raken er niet over uitgepraat, zo mooi is het.

De wegwerkzaamheden zorgen voor wat oponthoud. Verbazing over de manier waarop dat hier gaat. Het teer wordt op de weg gestort, wij mogen aan één kant rijden. Vrouwen regelen het verkeer. In overals, met grote zonnehoeden op en een mobiele telefoon in hun hand. Ze bellen naar hun collega een paar km. verderop of er misschien een auto aankomt en daar moeten wij dan op wachten. Er komen er maar een paar per uur langs, dus het werkt wel. Na Rosh Pinah rijden we het Richtersveld Nationaal Park in; alleen toegankelijk voor 4 WD. Slechte wegen, her en der dik zand. De banden hoeven niet leeg, zo erg is het niet, maar de mannen hun hart gaat open. Heerlijk. We hossen en crossen langs de Oranjerivier. Parijs – Dakar maar dan in Namibië.